Algonquinpark

Dinsdag 19 juni.

We zijn vandaag aangekomen in het Algonquinpark.
De weg hier naar toe was er een met handicaps.
De wegen zijn onder constructie.
De rijbanen worden dan gesloten
Of…door een stoplicht zodat een kant mag rijden
Of...door een verkeersregelaar, dit zijn meestal dames, die met een bordje staan “stop” dan moet je natuurlijk stoppen.
Of…met een bordje “slow” en dan mag je langzaam doorrijden.
Of…..beide kanten staan gewoon twintig minuten stil en dan wordt er aan de weg gewerkt.
Bert moest gas tanken. In de camper zit een propaantank die zorgt dat je kunt koken. Ook de
koel-vriescombinatie kan op propaan maar ook op elektra.
Dat is t meest voordelige.
Waarschijnlijk heeft de koel-vriescombinatie op propaan gedraait zodat Bert en Linda zonder gas zaten.
Het ene tankstation stuurde hem door naar de volgende.
Eindelijk vele kilometers verder een station dat zijn tank kon vullen maar dan moest hij dat zelf doen.
Ja duhhh hoe dan???
Tja en dan staat er een Canadees achter je die haast heeft en zegt:”zal ik t even doen?”
En dan komen we richting campground die we hebben uitgezocht.
Via een negen kilometer lange grindweg komen we aan.
We melden ons aan voor (achteraf gelukkig) twee nachten.
Dat “gelukkig” slaat op gelukkig niet drie nachten zoals we eerst van plan waren.
We worden namelijk lekt geprikt door muggen en kleine knutjes.
Ook onze elektra kabels zijn te kort om bij de paaltjes te komen.
Naast ons staat een Canadees echtpaar en die bieden een extra lange kabel aan die mag worden geleend.
Maar wanneer gaat u dan weg, vragen we. Nou we blijven hier DRIE EN TWINTIG DAGEN
staan. De helden…..met al die muggen. Zijn hebben nl geen woning en gaan van april tot oktober van camping naar camping en mogen 23 dagen op een camping staan.
In de winter gaan ze richting USA en overwinteren daar.
We staan op een schitterende plaats en kijken uit over een meer.
We krijgen ook meteen visite van twee eekhoorntjes die uit je hand eten.
Zo leuk.
Woensdag 20 juni
Vandaag willen we niet op de camping blijven vanwege het vliegend gespuis dus een camper wordt weer reisklaar gemaakt en met z’n vieren gaan we richting “visitor centre”.
Daar zie je de geschiedenis van het park.
Wat hebben die mensen hard moeten werken. De mannen waren houthakkers en moesten zorgen dat de bomen omgezaagd werden, met de hand werd alles gedaan, dan werden de stammen via de rivier naar beneden getransporteerd. Levensgevaarlijk.
Ook zagen we welke dieren er leven in het park, helaas hebben we op de eekhoorn na, nog niets gezien.
Het uitzicht is magnifiek.
Daarna zijn we nog een cache gaan zoeken.
We zijn toen weer teruggegaan naar t visitor centre en hebben daar poutini gegeten.
Dit is het nationaal eten van Canada.
Dit is patat frites met kaas en daarover een soort spagettisaus. Zeer machtig en eigenlijk niet zo heel lekker.
Weer terug op de campingplaats werden we echt overvallen door knutjes.
Je kunt je niet voorstellen zo veel.
Honderden en nog eens honderden.
Morgen gaan we gelukkig weg, want dit is geen doen.
Een mevrouw die aan de andere kant van ons staat is helemaal ingepakt in gaas.
Zij heeft geen last van de beestjes, lijkt wel een boerka wat ze aan heeft.
Wij gaan morgen richting Midland.
Groetjes van ons viertjes.
Wordt vervolgd.